این‌جانب کارگر زندانی رضا شهابی ذکریا عضو هیئت‌مدیره و خزانهدار سندیکای شرکت واحد اتوبوسرانی که به دلیل دفاع از حق و حقوق کارگران همکارم و فعالیت صنفی قریب به ۲۰ ماه است که بدون محاکمه در بازداشت موقت به سر میبرم، اکنون بیش از ۱۰ روز است که به اعتصاب غذای ۳۱ روزه خود پایان دادم اما بر خلاف گفته‌ی مسئولین هیچ تغییری در روند پرونده و وضعیت درمانی‌ام مشاهده نکرده‌ام. دکتر معالج من با توجه به وضعیت بحرانی مهره‌های کمر و گردن‌ام دستور داده که همواره باید یک همراه در کنارم باشد و همچنین دستور داده تا یک قطعه پلاتینی و مقادیری دارو برای عمل جراحی تهیه شود، اما مسئولین زندان که قانوناً موظف به تهیه‌ی این موارد و دیگر ملزومات درمانی من هستند، نه تنها از زیر بار این مسئولیت شانه خالی می‌کنند، بلکه فشارهای روانی و عصبی بر من و خانواده‌ام را افزایش داده و از ملاقات خانواده و نزدیکانم با من جلوگیری می‌کنند.
با توجه به وضعیتی که برای من پیش آمده، اعلام می‌کنم که تا موارد زیر برای من فراهم نشود، اجازه‌ی هیچ‌گونه درمانی را نخواهم داد:
۱- باید با من به عنوان یک مریض رفتار شود و نه یک زندانی، زیرا این جا بیمارستان است و نه زندان اوین.
۲- ملاقات و همراه من باید کاملاً آزاد و به مانند دیگر بیماران باشد و نباید خانواده من مجبور باشند برای گرفتن مجوز ملاقات و همراه، هر ۳ روز یک‌بار، ساعت‌ها و روزها در راهروهای دادستانی انتظار بکشند.
۳- مسئولین زندان باید سریعاً نسبت به تهیه‌ی اقلام دارویی و کلیه‌ی ملزومات مورد نیاز عمل جراحی من اقدام کنند و کلیه‌ی آثار سوء ناشی از دیرکرد در روند معالجه متوجه مسئولین زندان است.
۴- به جهت آمادگی برای عمل سنگینی که در پیش دارم، من به محیطی آرام و بدون دغدغه نیاز دارم. مسئولین امر موظف به ایجاد چنین فضایی هستند و باید شرایطی فراهم کنند که سربازان و دژبانان وظیفه‌ای که همراه من هستند، برخوردی شایسته با من و خانواده‌ام داشته باشند.
رضاشهابی ذکریا، کارگر زندانی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر