یک زندانی سیاسی پس از ۴ سال حبس به اتهام محاربه به اعدام محکوم شد

در پی محاکمه مجدد و با دخالت و اعمال فشار دستگاه امنیتی در امور قضایی یک فعال سیاسی به نام غلامرضا خسروی سوادجانی به اعدام محکوم شد.

به گزارش فعالین حقوق بشر و دموکراسی، غلامرضا خسروی سوادجانی، از زندانیان سیاسی دهه ۶۰ و از دانشجویان محروم از تحصیل در دوره انقلاب فرهنگی در سال ۸۶ در شهرستان رفسنجان توسط ماموران وزارت اطلاعات بازداشت شد.

اتهام وی از سوی اطلاعات کرمان کمک مالی به یکی از شبکه های ماهواره ای و جاسوسی اعلام شد وی در آبان سال ۸۷ در شهر رفسنجان محاکمه و به سه سال حبس تعزیری و سه سال حبس قطعی محکوم شد.

این زندانی سیاسی که در دوران بازداشت خود به شدت تحت فشار و شکنجه قرار داشت پس از اعتراض در صحن دادگاه مبنی بر اعمال شکنجه از سوی کارشناسان و بازجویان پرونده مجددا به سلول انفرادی اداره اطلاعات منتقل و سه سال حبس تعلیقی وی نیز در دادگاه تجدید نظر به تعزیری تبدیل شد.

در همین زمان با وجود اینکه مدت یک سال تمام در سلول‌های انفرادی زندان وزارت اطلاعات کرمان بود شکایتی دیگر علیه او در تهران از طرف وزارت دفاع اقامه گردید و با تبانی و از طریق مجاری غیرقانونی توسط دادستان وقت «سعید مرتضوی» و دادیار شعبه یک امنیت، «حیدری‌فرد» پرونده به تهران منتقل شد و وی نیز در «بازداشتگاه ۶۴» متعلق به حفاظت اطلاعات وزارت دفاع در سلول‌های انفرادی به مدت ۹ ماه نگهداری شده و مجدداً تحت بازجویی‌های طاقت‌فرسا و طولانی مدت قرار گرفت.

نامبرده پس از ۴ ماه بازجویی به اتهام محاربه در تاریخ هشتم آبان سال ۸۸ محاکمه و توسط قاضی پیرعباسی مورد محاکمه قرار گرفت که سرانجام رای به عدم صلاحیت دادگاه داده شد.

اما با این وجود پرونده به دادگاه تجدیدنظر و دیوان عالی کشور نیز ارجاع شد و رای به نفع دستگاه اطلاعاتی صادر شد و دادگاه قبلی (شعبه ۲۶ تهران) را مجبور به محاکمه دانست.

سری دوم محاکمه طی سال‌های ۸۸ و ۸۹ منجر به صدور حکم اعدام در آذر ماه ۸۹ گردید که با گرفتن نقص توسط دیوان عالی به همان شعبه ۲۶ عودت داده شد. این روند همچنان ادامه داشت و بعد از چند ماه سرگردانی سپس محاکمه سری سوم آغاز شد که آن هم بعد از یک سال در آذر ماه ۹۰ منجر به صدور مجدد حکم اعدام توسط قاضی پیرعباسی گردید.

قابل ذکر است که در تمام این مدت غلامرضا خسروی در سلول‌های انفرادی بند ۲۴۰ زندان اوین به مدت ۲۰ ماه نگهداری شد و با اعمال محدودیت‌های شدید از سوی دادگاه، ممنوعیت ملاقات (۲ ملاقات در سال) از حق تماس تلفنی، هواخوری مناسب محروم بوده است.

این زندانی سیاسی در دوران بازجویی خود جهت اخذ اعترافات تلویزیونی به شدت تحت فشار بود و این عامل نیز موجب شد که وی به مدت ۴۰ ماه از مدت حبس خود را در سلولهای انفرادی بازداشتگاه مختلف سپری کند.

گفتنی است وزارت اطلاعات در پی کمبود مستندات پرونده جهت محکوم کردن وی به اعدام از فعالیت های وی در دهه ۶۰ استفاده کرده است.
لازم به ذکر است غلامرضا خسروی در دهه ۶۰ نیز به ۵ سال حبس تعزیری محکوم شده و پس از تحمل حبس در سال ۶۵ از زندان آزاد شده بود.